De afgelopen dagen merkte ik dat veel mensen druk waren met de sneeuw die zou gaan vallen. Er ging een opgewekte, bijna kinderlijke energie vanuit. Heel anders dan andere zaken waar mensen ook druk mee zijn en die vooral energie kosten. In de loop van gisterochtend, toen hier in Drenthe nog geen vlok gevallen was, zag ik al de eerste foto’s van witte achtertuinen en prachtige sneeuwlandschappen voorbijkomen. In een groepsapp werd door volwassenen geopperd om tijdens de lunchpauze een sneeuwpop te maken. Voor mij een bewijs dat ook volwassenen nog altijd behoefte hebben aan buitenspelen 🙂
Ook ik raakte (een beetje) in de ban van de sneeuw. Ik checkte meermaals de sneeuwradar om te kijken wanneer het eindelijk los zou gaan en voelde de spanning toenemen bij de weerberichten waarin werd gesproken over een laag sneeuw van zeker enkele centimeters. Ik nam me voor de kinderen extra vroeg wakker te maken zodat we vóór schooltijd nog sneeuwballen konden gooien.
Vanochtend bleek er iets minder sneeuw gevallen dan voorspeld. In plaats van sneeuwballen gooien werd er gesprongen op de besneeuwde trampoline. De lol was er niet minder om. En ik besloot om een duik te nemen in het bosmeer. Ik had niet gedacht dit jaar nog te kunnen zwemmen in winter wonderland. Nadat ik de kinderen naar school had gebracht liep ik door het bos naar m’n vaste zwemplek. Het was stil, een waterig zonnetje scheen door de boomtoppen. Een dun laagje sneeuw bedekte het mos en de uitbottende takken. Er vlogen ganzen over.
Ik liep met m’n blote voeten door de sneeuw. En daarna nam ik een dompelbad in het groen- / blauwe water. Met één hand op m’n hart, één op m’n buik en stevig doorademend liet ik me langzaam zakken in het water. Door al mijn aandacht en energie te richten op op m’n adem en m’n hartslag was er geen ruimte voor andere gedachtes. Ik was volledig in het hier en nu en voor ik het wist zat ik een paar minuten lang tot m’n nek in het koele water. De wind blies kleine golfjes over het meer en ik was volmaakt gelukkig.