Herken je het zacht treurige gevoel van weemoed? Bijvoorbeeld als je iets heel leuks of bijzonders hebt gedaan dat ten einde liep? Zoals een superleuk feest of vakantie? En hoe ga je daar dan mee om zonder dat je dagenlang loopt te somberen of erger?
Het afgelopen weekend was ik op een Waddeneiland te vinden. Samen met 3 andere mannen, vrienden, had ik een huisje gehuurd om zonder vrouwen en kinderen een weekend te uit te waaien en te chillen. Het was een ronduit relaxed weekend. Hoewel we elkaar vanwege drukke levens en fysieke afstanden niet vaak zien, hadden we als oude vrienden niet veel nodig om comfortabel te zijn met elkaar. Er werd gelachen, gegeten, gegeind, gepraat, gewandeld, muziek geluisterd, gehangen en – vooruit – ook gegamed en gedronken 😉
Meermaals werd opgemerkt dat het een herbeleving van onze studententijd was. Die tijd, zo’n 15 tot 20 jaar geleden alweer, heb ik onthouden als één waarin er heel veel vrijheid was. Als jongen van 17 trok ik weg van het slaperige Drentse platteland, waar ik me als puber nooit helemaal senang had gevoeld, om in Groningen op kamers te gaan. Een stad waar wél iets te beleven viel en ik na verloop van tijd een heel nieuwe sociale kring om me heen verzamelde waarbinnen ik me gezien en gewaardeerd voelde. Natuurlijk was er ook veel ongemak en twijfel, daar kan je bijvoorbeeld hier meer over lezen, maar toch overheerst na al die jaren een prettig gevoel van nostalgie, warme herinneringen en grappige anekdotes.
Toen ik zondagmiddag thuiskwam voelde het aanvankelijk dan ook als een harde landing. Vanuit mijn studentikoze relaxbubbel belande ik weer in de dagelijkse realiteit. Mijn vrouw en kinderen hadden hard gewerkt op de boerderij tijdens mijn afwezigheid. In de herfst kost het voeren van alle dieren altijd extra veel moeite. Daarbij hadden ze hun handen vol gehad aan hobby’s en het huishouden. Er werd dus van mij verwacht dat ik óók weer m’n aandeel ging leveren. En daarbij had ik nog een klantbezoek op maandag voor te bereiden. Het vrije gevoel dat ik had op het eiland verdween en maakte plaats voor een gevoel van weemoed. Ik merkte dat het mij prikkelbaar en bij vlagen treurig maakte. Ook kwamen er voortdurend vragen in mij op: vierde ik wel genoeg feest in het leven? Of was ik vooral aan het “providen” voor m’n gezin? En was dat goed genoeg? Daarna kwam het zelfverwijt: door zo weemoedig te doen over iets dat achter mij lag, keurde ik eigenlijk mijn huidige leven af en dat voelde niet eerlijk richting m’n naasten.
Herkenbaar?
In dit soort situaties kan je ervoor kiezen om het weemoedige gevoel te negeren of te veroordelen. Bijvoorbeeld door jezelf voor te houden dat je “zo niet mag denken” of dat je “niet moet zeuren”, want je hebt je lolletje toch immers gehad? Grote kans echter dat het gevoel dan niet weggaat. Het zal onder je huid kruipen, groeien en zich ontwikkelen tot een steeds groter gevoel van onvrede. Onvrede die van invloed is op je welzijn, maar zeer waarschijnlijk ook op je relaties, werk etcetera.
Wat je echter óók kunt doen is het gevoel van weemoed juist de volle aandacht geven. Het in het licht zetten. Erbij stilstaan en doorgronden wat dat gevoel nou écht veroorzaakt. Je zult merken dat het ene feest of die ene vakantie weliswaar als trigger fungeert, maar vooral ook staat voor een onderliggende behoefte, oude pijn of beide. En dat is waardevolle informatie waarmee je aan de slag kunt!
Zo concludeerde ik dat de laatste weken heel hard gewerkt heb en daarbij te weinig aandacht heb gehad voor ontspanning. Dat betekent nu niet dat ik me mezelf elk weekend op een eiland hoef terug te trekken om te feesten, maar wel dat ik gedurende de dag meer aandacht mag hebben voor simpele ontspanning. Door bijvoorbeeld een rondje over het erf te lopen, sociale contacten te onderhouden, te sporten of een boek te lezen. Daarbij concludeerde ik dat mijn zgn. innerlijk kind wel wat meer aandacht mocht geven. Het idee dat ik als tiener en student dingen gemist heb omdat ik mezelf onzeker en verkrampt voelde maakt me soms nog treurig. Maar dat verdriet over sociaal ongemak en “gemiste kansen” van vroeger hoeft niet weggestopt te worden. Het mag er zijn, het mag erkend worden én ik mag mezelf vooral vertellen dat het nu niet meer zo is. Ik heb een prachtige ontwikkeling doorgemaakt en ik mag daar dankbaar voor zijn 🙂
Door stil te staan, te helen en eigenaarschap te claimen over de situatie blijft het leven ook buiten feesten en partijen meer dan de moeite waard!
Ervaar jij vaak weemoed? Of zit je hoofd vol met “had ik maar” en “was ik maar” gedachten? En belemmert dat jouw functioneren of persoonlijke groei? Ik help je graag om dat gevoel en die gedachtes aan te pakken en om te zetten in inzichten waarmee je verder kunt en waar je wél blij van wordt. Verstilling is daarbij key! We trekken de natuur in voor steun en heling, alleen of met andere mannen. Ik bied programma’s op maat (neem contact op), retraites en groepsactiviteiten zoals de mannencirkel en de kickstart die jou helpen bij jouw proces.
Vind je deze blog leuk? Je kunt je aanmelden als abonnee. Ook kan je De Wildeman volgen op Facebook (@@dewildemancoach) en Instagram (Wildeman_14).
